Ronald Ohlsen 

  

biografie gedichten: contact Insecten, 2001 Poëzie, 2001 Wild West, 2000 X, 2001 BIOGRAFIE Ronald Ohlsen werd niet, zoals velen denken, in Delfzijl geboren. Nee, zijn lieve moeder liet zich van hem bevrijden in het Academisch Ziekenhuis te Groningen, op die zonnige 26ste januari 1968. Ohlsen werd wel groot gebracht in Delfzijl, wat zijn weerslag vond in de roman De godvergeten middenstand (Passage, 1996). Hoewel hij zijn poëzie nog steeds niet gebundeld heeft uitgebracht, is poëzie van zijn hand terug te vinden in diverse bloemlezingen, kranten en literaire tijdschriften (o.a. Vrijstaat Austerlitz, Passionate en MillenniuM) uit deze en vorige eeuw. Op 15 oktober 2000 verscheen zijn tweede roman Gedoodverfde engelen bij Uitgeverij Passage. Met Ruben van Gogh verzorgde hij in de zomer van 2000 een literair/muzikaal programma bij het Noorderzonfestival te Groningen. Op 27 januari 2005 werd hij voor een periode van twee jaar benoemd tot tweede Stadsdichter van Groningen. In de loop van 2005 verschijnt zijn langverwachte debuutdichtbundel bij Uitgeverij Passage. Raadpleeg ook www.google.com voor meer over Ronald Ohlsen. terug naar boven INSECTEN (drieluik)   I Het is de stekelige nacht die met zijn staketsels ons een halt toeroept, in zijn web ons lamlegt, verdooft tot in dromenland waar wij van alles niets weten.   Waren wij zulke insecten dan speelde de wind met onze vliesdunne vleugels zodat het net was alsof we zo weer weg zouden vliegen.     II Kun je je voorstellen hoe het zijn zou zonder obstakels van licht en donker.   We zouden leven voor de honing, uitvliegen voor de koningin.   Gedragen door zonnewarmte zouden we de blauwe, eindeloos blauwe muur verkennen     III Nee, ik ben niet echt de enige die naar de zon zit te kijken. Bijna zinloos is het   te gluren. Je mag hem toch niet zien. Waar dacht je dat ooit al die anderen zich blind op staarden?   Laten we maar uitgaan van de zekerheid van de maan en ons eeuwige vertrouwen in een nieuwe dag op aarde.   ©  Ronald Ohlsen, 2001 terug naar boven WILD WEST Toen ik nog werkelijk een cowboy was op het Kootwijkerzand, zat de vijand me op de hielen. Bandieten waren het, zwarte hoeden droegen ze, ze sloegen hun vrouwen, dreven hun sporen diep in de lendenen van hun uitgeputte paarden. Ik kon toen dingen die ik nu niet meer kan. Mijn hand maakte ik een pistool, schieten deed ik als de beste. Ik miste nooit. Mores leerde ik ze en één dag zag ik inderdaad dat de schurken zich voorgoed hadden teruggetrokken. Ze waren veranderd in groene stronken, gele brokken zandsteen en een blauw autowrak onder de rafelige naaldbomen, en daarbij werd het heel koud ineens. ©  Ronald Ohlsen, 2000 terug naar boven POËZIE Poëzie moet nergens over gaan. Alleen, stel je voor dat je verlaten wordt door je grote liefde; die van de kleine woorden, van kiekeboe. Dan is het soms nodig om zwarte bloemen te laten groeien onder de palm van je schrijfhand, van je kushand, van je knijphand, je streelhand, je vijfvingerige hand, op het tafelblad je werkloze hand, op de muur een schaduwolifant die doet denken aan de dierentuin, aan de bloemen in de vlindertuin, aan de vlinders op een orchidee, een bijna zwarte orchidee, zo licht, zo bijna niet meer echt, zo weerzinwekkend aantrekkelijk als een gedicht zijn kan. Daar gaat het dan over, in een oerwoud van kleine woorden, kiekeboe. © Ronald Ohlsen, 2001   terug naar boven X Al sinds sint-juttemis staan ze op de kansel, de opgezette paradijs- vogels, met hun wijs- vingers in de lucht: weg met wat was, met de lente, de eeuwige al te late vogel; de kogel door de kerk want het gedicht moet zus en zo mag het niet een onsje minder dan. Lees hoe de papegaaien kraaien in hun kritieken, kranten vol weekmakende boekverbranding zonder vuur, zonder publiek: He, ho, het hermetisme zong weer tweede stem bij eigen echo, weerloos van waarde. Kom, klap mee voor Nero, roep jé, joho, zo diep, zo, Zo..! Nooit was er zoveel seizoen, zoveel winter, waren er zo weinig heilige huisjes over. Die koude oorlog is voorbij. Stap in en start de motor. We moesten maar eens een ritje gaan maken. Naar waar? Naar de liefde, de echte, niet kapot te krijgen. Zonen van Montague, dochters van Capulet, het verleden donkert nog maar net boven jullie bloedbad van zinnen. © Ronald Ohlsen, 2001 terug naar boven CONTACT Ronald Ohlsen: Ronald.Ohlsen@12move.nl homepage: http://www.poeziemarathon.nl/dichters/ohlsen.html BOEKINGEN SSS Stichting Schrijvers School Samenleving Huddestraat 7 1018 HB  Amsterdam telefoon: 020-623.49.23 UITGEVERIJ Uitgeverij Passage Postbus 216 9700 AE  Groningen telefoon: 050-527.13.32 e-mail: passuit@xs4all.nl site: http://www.uitgeverijpassage.nl/   terug naar boven   alweer zo'n internetpagina uit Epibreren