Hanz Mirck 

BIOGRAFIE

Hanz Mirck, woonachtig te Arnhem, werd geboren op die zonnige 8ste april 1970 te Zutphen. Hij studeerde Nederlands aan de Universiteit Utrecht. Zijn scriptie over de overeenkomsten tussen de teksten in Bredero's Groot Lied-boeck en van de popgroep Doe Maar resulteerde in Dit is alles. De teksten van Doe Maar en andere stukken (Nijgh & Van Ditmar, 2000).
Na zijn studie hield hij zich enige tijd met cabaret bezig. Hij was manager en technicus van het cabaretduo Zus & Zo, die onder andere de Persoonlijkheidsprijs van het Gronings Studenten Cabaretfestival en de Eerste prijzen van de Pytische Spelen en het Limburgs Cabaretfestival wonnen. Daarna won hij zelf met cabaretier Bernhard Christiansen het Utrechts Cabaretfestival en de tweede prijs van het Eindhovens Cabaretfestival.
Voor de stichting Post Zutphen organiseert hij jaarlijks een poëziefestival en ook coördineert hij voor de Zutphense gemeentelijke literaire stichting alle optredens. Hij is werkzaam voor de Ida Gerhardt Poëzie Prijs en lid van verschillende literaire jury’s. Met Margot Engelen maakte hij de bloemlezing Wat is natuur nog in dit land.
Met zijn proza, poëzie en columns viel Mirck herhaaldelijk in de prijzen; hij publiceerde o.a. in Pooster, Nedwerk, Het Ei, www.nulnul.nl, Parmentier, Vrij Nederland, en Mens & Gevoelens. In augustus 2002 debuteerde hij met de dichtbundel Het geluk weet niets van mij bij uitgeverij Vassallucci, die door Gerrit Komrij en Neeltje Maria Min al uitgeroepen is tot 'aanrader' voor Komrij's Poëzieclub. Het boek werd genomineerd voor de C. Buddingh'-prijs 2003.

Anderen over zijn werk
'De zelfspot wijst hem de goede weg. Deze poëzie vraagt erom voorgedragen te worden. De grote verdienste van deze dichter is daarbij dat hij het vooroordeel dat performance-poëzie altijd makkelijke, eenduidige poëzie is, ondermijnt.'
Liesbeth Eugelink, juryrapport SNS-literatuurprijs 2001

'Degelijk en veelzeggend'
Judith Eiselin, NRC Handelsblad, 6-4-1999

'Ben onder de indruk. (...) Zo horen gedichten te zijn: vreemd en nieuw.'
Albertina Soepboer

'Erg mooi, toegankelijk, lief, verwarrend, bizar en vol humor.'
Paul Haenen

Zie tevens www.hanzmirck.web-log.nl en raadpleeg ook www.google.com voor meer over Hanz Mirck.

(-)

Het geluk weet niets van mij:
het woont, denk ik, teruggetrokken op het land.
Niemand vertelt het geluk ooit over
het nut van telefoonboeken. Of over regenjassen,
het lover van geboomte, of de liefde.
Niets weet het, helemaal niets. (Het meisje
tegenover me in de trein slaapt
zonder te hebben gezegd waar ze eruit moet.)

Kent het geluk de reeën met gespitst oor
die ik gezien heb langs het spoor?

© Hanz Mirck, 2002

EEN GLAZEN DEUR LIEP DOOR MIJ HEEN

Eens at ik glas. Het was
niet vies. Het smaakte naar
lucht in mijn bloed,
bloed in mijn lucht
naar licht in mijn lijf

Even deed het slikken zeer
maar op ‘t zelfde ogenblik niet meer
De lucht in mijn keel leek vloeibaar
ik ademde en liep vol adem
en mijn woorden waren zo lijdzaam en mild
als niemand ooit van mij had gehoord.
Ik was vol van zoveel rust, opgetild
door mooie kleine belletjes van bloed
vloeiden mijn zinnen zacht naar buiten
tot ik moe was en leeg en vol van liefde
voor wie mijn boterham zo onverwacht
met dunne plakjes glas had belegd
Tja, eens at ik glas.
Glas. Op school. Op brood.
Scherp glas maakt mooie scherpe sneden;
soepel door het vlees, beslist maar teder door de tong
door het tandvlees tot het bot, fruitte de huig,
sneed de amandelen, gleed lui langs de slokdarm
die het tornde tot de maag
En langzaam begon het te schemeren
in de tuin achter de lokalen waar wij niet
mochten komen. Stil blonk de donkere vijver waar
in de les niet naar gekeken mocht worden.

© Hanz Mirck, 2002

SSS
Stichting Schrijvers School Samenleving
Huddestraat 7
1018 HB  Amsterdam
telefoon: 020-623.49.23