(-)

Inclusief onbegrip kwam ik gesneld naar moeder aarde, later dan het mysterie haar intrede had maar ruim op tijd om jaloers jachtig toe te kijken hoe ik, ik wou dat ik twee jezussen was, aan 's wetenschap laatste avondmaal, de wijn schonk en het brood brak.
Ik stond versteld zo pijnloos werd ik opgenomen dat een zeurderig gevoel van onverradenheid mij bekroop dat geitenmelk onmogelijk zou sussen. Vragen omringden me zoals wie brengt op een dwaalspoor deze rechtschapenen, wie zal mijn gevallen lot vervolmaken.
Stuurloos stak ik van wal in mijn dweperige barge zag daar geen bal noch hoorde dolfijnen spreken meldde en passant de oorlog aan deze radelozen die zich eindelijk rap onbegrepen het vragenvuur aan de schenen zouden weten erger nog hoeveel moeite het kost om open deuren te breien en niet in theatrale hysterie tot de hemel te schreien.
Vader vader waarom hebt gij mij zo vroeg  begrepen breng nu toch dit doods verlangen te duiden tot bedaren.

terug naar boven            terug naar poëzie-overzicht

---

VETTE ENGEL

  op Ilja Leonard Pfeijffer

En zie, er kwam een vette engel
naakt uit zijn ivoren kaartenhuis
parmantig stapte hij voort

'ziet', sprak hij, 'mijn kleren
zijn ze niet mega-fraai?
o, in kleuren lila-lente!'

het volk, beschaamd
door dit akelig gezicht
zweeg, liet de engel in extase

nu danste hij en sprong
op naar de sterren, zong
van 'zinken zonk zingen!'

maar toen de regen kwam
en kilte kwabben deed swingen
zwol de engel en smolt.

© Bart FM Droog, 2001
terug naar boven            terug naar poëzie-overzicht

---

O, MUZE DEZER DAGEN!

  indachtig Ilja Enigma Pfeijffer

Zie daar o broeders zusters, zie
de poezie is alchemie,
formule uit het lab van hartstocht
stukgeslagen op het aambeeld
van je wijsgeworden neocortex
stenen hersenkwab en zie
daar
waar
in extase en extenso wordt gegraven
naar die ene klomp galvanisch goud
dat eeuwig, oud, uit gerst en modder,
havermout gebrouwen goed van ritme, klank
en lettergrepen die in schitterend conclaaf
de zin- en zintuigen ontregelen
en versmeden tot een sieraad
dat met trots gedragen mag
en liefst nog voorgedragen
maar in geen geval
begraven in het somber woud
van heidense germanen

zie daar, o dichtersvrienden, vandaar
dat poezie = alchemie
en wij haar edelsmeden
die onze tongen scherp likken
aan de ruwe rots van een geërodeerd verleden
welkom! al wie deze smidse wil betreden,
en die dicht en rapt of die zijn hymnes
blaast en voelt de polsslag van de eeuwen
eeuwenoude rithmus kloppen in zijn bloed...

O! Zeg mij
Muze, zeg mij dat
het woord vandaag
nog niet heeft ingeboet
aan kracht en komt, collega's al tezamen
en zweert samen, zegt het voort o!: fuck!
aan de geheimtaal van het zacht
en zurig smiespelen, en fuck!
aan de codes der eliten, fuck!
aan al wie jullie monden snoeren wil
en stroop smeert om de lippen druipend
vol van kaviaar en kikkerdril en fuck!
aan al wie jullie liefst met pek en veren
in wil smeren... want! wie klaarheid zegt
is lang niet klaar met zeggen
maar begint juist pas met spreken
zingen, dichtersdansen in zijn eigen pas

ja daarom o alchemisten:
blaast het vuur maar aan
en spuuwt onder de blinde ogen

van uw maan en de planeten
uw vlammenzee van woorden
laat komen uw spraakwaterval
springt op dat podium en bral
uw ode aan Homerus of Archilochos,
aan Pindarus of Dante zijn vazal
o broederschap tot in de dood
ontsproten aan de muzenschoot
o kinderen van Calliope, Erato, en Poly
Polyhymnia, weest gegroet een ieder, driemaal
en hoera en bidt en vloekt en rapt en dicht
en stottert, stamelt, stuitert maar
en laat het beest maar in je los
de daemon in je razen. Maestro's...
kom maar op! Muziek! De beuk er in
en smijten met die glazen!
laat de burgerlijken, redelijken,
rederijkers elders grazen,
en zingt en zegt het voort:
in de smidse van de poezie is plek genoeg
voor alle dwazen! dus komt, en kom maar op
treedt nader, oink en toe maar, hup en hola
hee de beat erin want zonder techno tijd
en puberpraat het dreunen van verheven hamerslagen
is er geen hartstocht meer in deze dagen
geen halsstarrig kloppen van nieuw bloed
geen spik spak spetterend & overspelig
sperma dat de taal op moeder aarde
van haar o zo jong al grijs
en sterfelijk cocon ontdoet

© Serge van Duijnhoven, 2002