GEDICHT MET AKEN

Varen maar eens verder op de aak. Namen
hoed mee. Varen, stilletjes.

Naar een aktetas, met hoed mee. Lieten, laten,
reiger van Mantovani kleppen. Gaven aan ons groenvoer,
geven, een gerede kans op de machtige besluiteloosheid.
Lam en pet, bestuur heeft hersenen tot buit.

Zo varen zij op aak. Varen op aak. Voeren. Snikken
zij, zij snikken vaker misschien nog
dan vorig jaar. Snikten. Zij toverden een hoed
tot pruik om, zij voeren
op de aak. Varen.

Laten Mantovani
dromen van de reizigers, en de reigers. Boeren,
hoe hun groenvoer ritselt
tussen de Buik en Dick, de brabbelzieke oudomen.

Zij varen langs de aken. Zij kegelen
de brandmeldingen de kamertjes binnen. In dat geval

bestudeert hij, die niet grotesk wil heten.
De gevoelens van de Trommelaar, onwaardig is hij
als een IJmuider ridder die onbekend
voor alle dames tussen reigers en reizigers
de hevelbomen heeft lamgelegd.

Bij het varen veralgt hij tot overschot.
Hij doet de Pruikentijd eer aan. Hij
propt de aak met de pruiken vol. Lamentabele
besluiteloosheid! Wat

moet hij met een pruik, wat
moet hij op een aak, wat moet hij met die Mantovani?

© Lucas Hüsgen, 2004

LANGZAAM BEGRIP DAT ZICH DE ZWERVER NOEMT

Wordt naar achterstevoren eerste versprongen,
begint verslingerde die naar buiten werd bewogen, derwaarts

te wijzen. Was verder mare het voorschot op zijn lumineuze,
was verte daarbij hetzelfde, kan men verder blijven gaan met
zinken, spreken wil ik van vloeiender licht, horen wij het klinken.

Waagt zich het poeder, zij het in de doodsverwachting
uit het lood. Daarbij mag men
springen als was men alles wat men was. Moet men

aanweziger blijven, als was men ook het aangezicht. Voortvloeiende,
langzaam begrip dat zich de Zwerver noemt, heeft dagelijks
tot vorm van de hitte gemaand. Omwille van de bijbehorende

trillingen, ruimte die daarin zich schikt. Voort,
probeer tot aan de weg, bedoel, wel, wel:
tot aan bemiddeling: totdat je in mij openspringt, zegt vrouw

tegen zichzelf, als iedere week weer
nieuwe geest zich voorbij promoveert. Bezeten

zijn wij daarom nog steeds niet. Welk een tegenslag
schetst de Zwerver aan de Middagzon, en geeft daarbij
bevestigend antwoord. Alruine lekke uit over randen, pas

geboren, lekker ding - maant hitte die de ruimte schikt.

© Lucas Hüsgen, 2004

TOT BESTUUR VERBONDEN

(regulatief het verleden der verten)

- bij de verre kruidenier, drikusman,
houden de habitué's toch nog moed,
al zijn zij bij vertragende bergen,
en brengen wij onbestembaar
hen het opperste - kop op, verste;
ongebroken onafgebroken onthutsen ze
en verleggen zich tot paden. Voorbij
de zijden baldakijnen, die balsturig
knekels hebben doorrammeld, in
motorboot geborgen, drijven zij
stom onder zelfde verte over. Almaar
gingen zij zichtbaar nabij (kraakziek)
aan de mastieken resten van oevers,
gingen voorbij, als zochten zij
een meisje aan de Melkweg, nabij
gestaltedriften van hun ondergang -

terug naar boven

---