Theo van Baaren (Utrecht, 13-5-1912 / Groningen, 4-5-1989) was naast dichter, hoogleraar en beeldend kunstenaar oprichter van het illegale surrealistische tijdschrift 'De schone zakdoek', dat in de oorlogsjaren 1941-1944 in een oplage van één exemplaar te Utrecht verscheen, omdat de Duitse censuur pas actief werd bij een oplage vanaf vijf exemplaren. Van Baaren was agnostisch hoogleraar in de Godsdienstgeschiedenis te Groningen. Hij debuteerde in 1936 in 'Helikon'. Medewerker aan 'Opwaartsche Wegen' (in 1937/1938) en 'Werk'. Theo van Baaren was gehuwd met dichteres Gertrude Pape.

Zie ook www.google.com voor meer over Theo van Baaren.

 

Dichtbundels:
[titel niet bekend], eigen beheer, 1936

Een nieuw kerstspel, Van Gorcum, Assen, 1938

Gedichten, Helikon, Boosten & Stols, Maastricht, 1939

Versteend zeewier, Odyssee Pers, Utrecht, 1941 (herdruk 1944?)

Hoe-korter-hoe-liever, Amsterdam, 1976

Op het water geschreven, Meulenhoff, Amsterdam, 1978

De leegte tussen twee lampen, Meulenhoff, Amsterdam, 1979

In de lussen van de taal, Meulenhoff, Amsterdam, 1980

Een wereld van as, Meulenhoff, Amsterdam, 1981

De steen vergat te bloeden (bloemlezing), Meulenhoff, Amsterdam, 1983

Dromen hardop, Meulenhoff, Amsterdam, 1984

Trommels van marmer, Meulenhoff, Amsterdam, 1986

Een tafel in de wind, Meulenhoff, Amsterdam, 1989